ankaray da tam kapı kapanmak üzereyken yarım kişilik bir bosluk görünce kosarak metroya daldım. tutunamıyorum tabi de başta denge güzeldi. ilk durakta tüm denge çabalarıma rağmen bir adamın sırtına yapıştım, özür falan diledim. yoh ablam iyiysen sıkıntı yoh dedi iyi dedim arıza değilmiş. sonra adamla aynı durakta indik o önden yürüyor ben arkada bir baktım benim ruj izi adamın sırtında bembeyaz kazağın üzerinde şehvetle duruyor,adamında haberi yok tabi. bir yandanda aktarmalı metro kalkmak üzere, adamı durdurup söylesem okula geç kalacam söylemesem yuva yıkacagım. ve 10 saniyelik beyin fırtınasıyla okula gitme kararı verdim. umarım yenge çok kızmamıştır diyecegimde kapının önüne koymasa iyi ben olsam boşardım valla.