dağıldım. ama bu sefer eskisi gibi dramatik bir şekilde olmadı. görmedim, duymadım ve bilmedim. işaret de yoktu. bir anda, tetiğin çekilişini görüp kurşunun her şeyden hızlı ama zamandan yavaş bir şekilde yüzüme gelişini izlemek gibi oldu. elimde kalbimden arta kalan kırıklarla birlikteydim. kimse yoktu. ne o ne de sen. iki kişi için böyle hissetmiştim önceden. ilki her şeyimin başlangıcı, ikincisi ise her şeyimin sonu oldu. peki sen ne oldun? bitmek bilmez acımın üstüne bir tüy olabildin sadece. gözyaşı döktüm, evet döktüm, ama ağlamadım. gülümsedim ama gülmedim, kahkaha atmadım. karnımda o arsız kelebeklerin çırpınışlarını hissetiremedin bana, tüylerimi diken diken edemedin. hiçbir şey hissetmedim seninleyken ama neden ardından böyle hissediyorum? üzgün değilim ama neden gözlerim yaşlı? bilmiyorum. belki de hayatım boyunca o kadar çok acı çektim ki artık bir bağımlılık oldu benim için acı çekmek. bir hayat felsefesi. evet, aynen böyle! ben öldükten sonra mezar taşıma "acı çekmek hayat felsefesiydi." yazsınlar. dramatik hayatım için dramatik bir son olur.
iki amy winehouse şarkısı dinledim geçti acım. acımıyor artık kalbim ama neden kanaması hala kesilmedi? darmadağın oldum. dışarıdan bakınca o kadar mutluyum ki sanırsınız dünyanın en mutlu insanı benim ama ah bir de ruhumu görebilseniz. katran gibi, zift gibi. kapkaranlık. hiçbir şey yok. sadece siyah, siyah, siyah ve o kadar çok siyah ki artık daha fazla siyah bir şey görmek istemiyorum. gözlerim, hayatım, ruhum... her şey o kadar karanlık ki... ama nedeni sen değilsin. benim. eksik olan o duyguyu yeniden hissetmek için seni seçtim bir aptal gibi. bir yerlerde gerçekten de inanmıştım ama her şey kahkahaların ve gülüşün gibi sahteydi. senin gibi sahteydi. evet! sen busun! sahtesin. işte aradığım kelime buydu. aylardır dilimde dolanan ama bir türlü söyleyemediğim, seni ve beni özgürleştirecek olan kelime: sahte. sen sahtesin, "ikimiz" sahteyiz, gülüşün ve o saçma kahkahan da sahte. yanındakiler, uzağındakiler, içindekiler ve dışındakiler... seninle ilgili her şey sahte. ve senin yanında durdukça ben de sahteleştim. bir zamanlar mutlu olan kendimin basit bir replikası oldum. ama artık değil. artık değil...
bir söz verirdim kendime eğer eski ben olsaydım. derdim ki "daha iyi, daha güçlü, daha dayanaklı olacağım." ama demiyorum. çünkü inişlerim ve çıkışlarım olacak biliyorum. hayat böyle değil mi zaten? inişler ve çıkışlar... biliyorum, kulağa zor ve yorucu geliyor ama eğlenceli olan da bu zaten. her şeyim olan ikinci de böyleydi. zor ve yorucu. onun sayesinde öldüm ben de zaten. sonra küllerimden bir anka kuşu gibi yeniden doğdum. sonra sen geldin ve beni olmadığım bir şey olmaya zorladın. teşekkür ederim. sayende saçma sapan kalıplara sığmadığımın farkına vardım. kendine iyi bak. umarım bu arkandan yazdığım son yazı olur.