mutsuz değilim aslında sadece yalnızlığa çok fazla alışmışım. kimisi bu dünyaya fazla iyimser kaldığımı söyledi, kimisi art niyet aradı içimde. sanırım bu yüzden ben de insanları sevemedim. arkadaşlarımla oturduğumuzda anladığım tek şey; aynı hikayeler, aynı telaşlar...

bende değişen bir şey pek yok, dışarıdan mutlu gibiyim galiba. bazen birileri yalnızlığıma son vermek istiyor ama soğumuşum işte. insanlardan, nefes alan her canlıdan irite olmuşum. bu çok garip bir his, bir süre sonra çizgilerinize kimsenin yaklaşmasını istemiyorsunuz. böyle yaşlanmak belki de doğduğum günden beri en büyük isteğimdi. ben de emin olamıyorum. aylar sonra belki de birkaç yıla hiç bilmediğim bir şehre gideceğim. korkmuyor değilim, bazen korkuyorum. bihaber olduğun kültür, insanlar beni ürkütüyor. tamam başıma bir şey gelmez de arada kafa böyle şeylere gidiyor. hiç tanımadığım insanlar girecek hayatıma, yine aynı umutlarla biraz daha yaşlanacağım. herkes gibi... sanırım şu ara beni ürküten bir başka şey de; yaşlanıyor oluşumuz. hayat işte...