insanların niyetlerini çoğunlukla anladığımı düşünsem de anlamıyor olabilirim. insanların benim niyetimi ne kadar anlayabildiğini, anladığı kadarını ne kadar kabullendiğini, ne kadar anlamazdan geldiğini sürekli sorguluyorum. çünkü bende başka hiç kimsede olmayan bir şey var. bu yazdığım yazı. başka bir şey daha var, başka hiç kimsede olmayan.
niyetime geri dönersek; niyetim kendim olarak kalmak, kendim olarak yaşamaktan zevk almak. bu dediğime bile düşmanca bakacak çok insan vardır. herkes birbirine benzesin, herkes bana benzesin, herkes sana benzesin, herkes ona benzesin, falan diyenler. görüntü olarak anlıyorlarmış, pencereden gelen sesler.
niyetime geri dönersek; niyetim kimseye ne yapıp ne yapmayacaklarını, ne söyleyip ne söylemeyeceklerini, ne olup ne olamayacaklarını söylemek değil. param var, hem de bok gibi.
kimse kendini benden sorumlu hissetmek zorunda değil. ben kendimi kendimden sorumlu tutuyorum. kalabalıklardan, gürültüden, birbirinin götünü kollayan insanlardan, birbirine koşullarla (maddi koşullar olsun, manevi koşullar olsun) bağlı insanlardan bıktım. arkadaşım yok. kimseyi sevmiyorum. ailemi seviyorum, evimi, en çok da odamı seviyorum. yalan sevmiyorum. aktifim, geyim, erkeğim. yuva yıkanları sevmiyorum. çocuk sikenleri sevmiyorum. ırkçılık yapanları sevmiyorum. beni insan olarak görmeyi değil de ten rengimi, saç rengimi, göz rengimi, burun kıllarımı falan görmeyi seçenleri sevmiyorum. kıskanç insan sevmiyorum. yetinmeyi bilmeyen insan sevmiyorum.
müzik seviyorum, sevdiğim şeyleri seviyorum. karanlıkta, sessizlikte uyumayı seviyorum. çok bira içince gelen baş ağrısını seviyorum. kusmayı seviyorum. tırnaklarımı oraya buraya sürtmeyi, garip sesler çıkarmayı, ağzımı yamultup çenemi kaydırmayı seviyorum. gözlerimi şaşı yapmayı seviyorum, burnumun ucuna bakmayı seviyorum, masamın tozunu kendim almayı seviyorum. halısız zemine çıplak ayakla basmayı seviyorum. duş almayı seviyorum. itiraf etmeyi seviyorum. tek kişilik bisiklete binmeyi seviyorum. mezarlıklarda yürüyüp isimler okumayı seviyorum. kendi kendime konuşmayı seviyorum. kıllı erkek seviyorum. öpüşmeyi seviyorum, emmeyi seviyorum, ayak seviyorum. bacaklarımı onun bacaklarına sürtmeyi seviyorum. onun bana bakmasını sevmiyorum, ima sevmiyorum, arkadan konuşma, laf çarpıtma (yanındakiyle konuşup beni tarif ettiği zaman) sevmiyorum. benim karşımda ezildiklerini çaktırmamak için, aşağılık duygularını yenmek için dürüstçe gelip benle konuşmayı denemek yerine gölgeme saklanıp beni kendilerine rakip yapan -hiç tanımadığım- insanları birbirleriyle eşit görüyorum. kendimi çok seviyorum. çok çok çok çok çok. bir elim havada şimdi. yemek yemeyi seviyorum. yeme işini seviyorum. yemeğe bakmayı seviyorum. falan filan.