hiç uykum yok. çoğu gece olduğu gibi. eskiden dinlediğim şarkıları dinliyorum. 00'lı yıllardan bana kalan şeyleri gözden geçiriyorum. eskiden mp3 paylaşmak için kullandığımız msn messenger gibi programların kendi sosyal paylaşım sayfaları vardı, boşluk tarzı sayfalarda arkadaşlarımın arkadaşlarının arkadaşlarının resimleri arasında onun resmini bulup hemen çalmıştım. resmine uzun süre bakmıştım da. sonra sildim o resmi. sonra pişman oldum. geri döndüğümde o sayfa artık orada değildi. geçmişi deşmeyi seviyorum çünkü geçmişte çok hikaye var. karton kahve bardağını tutan eli mi, burnunun kıvrımı mı, gözlerinin çekikliği mi. yoksa sesi mi? sanırım sesine aşık olmuştum onun. pamuk gibi yumuşak teniyle mosmor dudakları. kapıyı suratına çarptığımda da. ta karşıda, uzaklarda, çok uzaklardan bana bağırdığında anlattıkları gözümün önünden gitti. isminin baş harfi damarlarımda. tırmaladım ben de onu, yüzünü, her yerini. kaşım patladı. yürümeyi benden öğrendi. koyu kahverengi ayakkabıları çitleri aştı. benden değil onlardandı. avuç içleriyle göğsüme dokunduğunda, tek başına koridoru seyrettiğinde, geri gittiği yerde. floresan yerine ampül kullananlardandı. patladı. yandı, isini köşelerden kazıyıp mürekkep yaptım, sevdiğim kadar ölü, ölü olduğu kadar saydam yazılı gövdesi bir sene içinde çürüdü.
kahve içerken de sevdim onu, hem de porselen kahve kupasından. sarı tişörtü bile koktu. kendi yoktu ama sesi vardı.