güzel bir cafe de paris yaptım kendime üşenmeden, yılmadan. annemden çaldığım super tuscan masetto'yu açtım. acımadım, neye saklayacağımı bulamadım yemeğimi yerken farkına vardım. yapayalnızdım evde, mutfakta, yemek masasında, dünyada... ne yaparsanız yapın olmayınca olmuyor acı çektirmemek için çekmeyi öğretiyorsa hayat tamam öğrendim şu an kestiğim bir lokma dışıında bütün yemeğim duruyor ama masetto yarılandı. öğretileri kabul etmeme yetkisi var mı ? kim ne zaman farkında olacak ? durmadan devam eden hayatın, zamanın, aslında bizden öncekilerin sadece bir şeyler daha kolay olsun diye uydurduğu bir kaç olgu olduğunun. bana bakmayın siz. iyi akşamlar.