yine ben yine ben! amma sorunluyum. sorunum ise kimseyi kıramamak. üzememek. yani tamam üzüyorum bazen ama kimse bana küsmemeli, kırılmamalı. bu aslında kötü bir düşünce yani sanırım, bilmiyorum, düşünmedim hiç bu huyumu. zaten pek düşünen biri olmadığımı söylemiştim. düşüncelerimde boğulmaktan korkuyorum bazen, o yüzden kapatıyorum düşüncelerimin sesini. işte, kimseyi üzememek, herkesi beni sevmeli modundayım. ama bu kendimi seviyorum anlamına gelmemeli, hayır, aksine kendimden nefret ettiğim kadar kimseden etmedim. herkes benden daha iyi, daha mükemmel, daha daha daha diye uzar bunun örnekleri. her şeye karşı iyimser ama kendime karşı dibine kadar karamsar bir kişiliğimdir. bana güzel laf edenleri de elimin tersiyle iterim. kabullenemiyorum, hayır ben öyle biri değilim diyorum. aslında kötü bir şey hiç yapmadım, sıradan köşedeki çocuğum. ama yine de kendimi beğenmiyorum bir çok konuda. he vücudumla oldukça barışık bir insanım sorun o değil. ama dağlara tepelere kadar bir özgüven eksikliği var bende o kesin zaten. ve kendime özgüvenim anca hazirandaki sınavda hukuk kazanırsam yerine gelecek gibi. 1 ay önce tüm amacım sadece buydu. hukuk kazanmış olarak gördüm kendimi hep, yani hiç bu kadar güvenmemiştim kendime hayatta hiçbir konuda. dedim kazanacağım, olacak bu. çünkü eğer bu olmazsa olmayan özgüvenim bir daha inşa edilemez. yapılamaz, düzelemem. kendime güvenemem artık başka şeyler hakkında. ve gencecik 20lik bir çocuğun hayatı son bulur sözde. fiilen yaşar ama ruhsal olarak yoktur. yani aslında bütün her şeyin kilit noktası sonunda bir şeyi başarabiliyor olmam, yapabiliyorum demem. çünkü şuana kadar pek hayallerim gerçekleşmiş değil, daha yaşım genç tabi ama kendimi avutamam böyle. 20-30 yıl daha yaşayacağım diyemem, denilemez zaten... yalnız nereden nereye geldim, susamadım, insanları kırmamaktan başlayıp kendime sövmeye geldi konu. neyse ne yapmalıyım bilmiyorum aslında kafam çok karışık göründüğü üzere. sorarım, söyleyecek lafı olan var mı?