bunu mutlaka yazmalıyım dediğim başlık.
efenim usta birliğine ilk gittiğimde bizim devrelerden bi asker varki sormayın. çocuk çorumlu bi afet i devran. öldüm öldüm dirildim resmen onu yemek için ama daha tıfıl zamanalarım. şimdiki gibi kaşar olsam hemen çakarım sinyali. ben çekiniyorum. bi de malum pembe tezkere korkusu var. neyse hacılar. işte tanıştık ettik ama ben çocuktan gözümü alamıyorum. aradan onbeş gün geçti beni aldılar orduevi ne. kavuşamadan ayrıldım aslan gibi delikanlıdan. aradan on iki ay geçti. o ara askerlik onsekiz aydı. benim son üç ay kala tekrar bölüğüme yolladılar. nihayet kavuştum aslanıma. zaten aylardır elime erkek eli değmiyo. hele o kadar üniformalı erkeğin arasında daha da dokunuyor insana. yanıyorum da yanıyorum..

neyse efenim. ben tabi devrelerle hemen haşır neşir oldum. sağolsunlar kabul ettiler beni hatta baya baya ilgi gösterip totoma tavan yaptırdılar desem yeridir.

bu arada bizim yakışıklı daha bi gürbüzleşmiş. üst devre olmanın verdiği hava ayrı bi hoşluk katmış. derken askerliğin bitmesine yakın bi akşam .

koğuşta sadece bizim devreler. yatmaya hazırlanıyoz. benim asalnım kalktı ve şöyle dedi

varmı benimle dudaktan öpüşecek.

herkes şokta ama ben dururmuyum. atladım önüne bi güzel yapıştım. beş on saniye öpüştük. makara yapıyomuş havası verdik tabi hemen. sıradakii falan diye gırgıra vurduk işi.

sonra ne mi oldu.

son bir ay boyunca her fırsatta halvet olduk. muradıma erdim anlayacağınız.