bütün çocukluk hayatımın hayaller üzerine kurulu olduğunu keşfettim..dışarı çıkmazdım, pek de arkaşım yoktu zaten..mahallemdeki kızların oyunlarını ben balkon mermerine yüzümü dayayıp izlerdim. mermerdeki soğukluğu hissetmek isteyişimin nedeni de belkide o an ki trajedimin hissiyatını daha da hafife indirgemekti, bilemiyorum..

hani tüm mahallelerde olur ya büyük maçlar.. bir türlü yenilmeyen aşağı mahallenin çcuklarını sıradaki maçta mutlaka bizim mahalle çocukları yenmeliydi. hırs, öfke, kavga..hah, işte ben o atmosferin içinde asla olamadım..tezahüratlarımı içimden yapardım..kimse duymazdı beni..
en büyük hayallerimden biri dışarı çıkıp oyun oynamaktı..mahallede arkadaşım olsun isterdim..oysa tek arkadaşım evimize aldığımız muhabbet kuşuydu.. o da kaçtı gitti zaten elimden...
şimdi hayallerime baktığımda acımasız hayallerin içinde buluyorum bazen kendimi..halbuki çocukken o kadar olağan hayallerim varmış ki.. onlara ulaşmam imkansızdı. bu yüzden hayaldi ve hep hayalim olarak kalacak. şimdi hayallerime 'hele bi atanayım da' cümlesinin ardına saklıyorum