kendimi bildim bileli şu hayatta hep ''keşke'' yerine ''iyi ki yapmışım'' diyeyim kafasında oldum, ufak tefek şeylerde de bundan sapmadım, insanın her şeyi her zaman istediği gibi olamaz tabi. bu anlamda dönüp bakınca keşke dediğim en büyük iki şey: keşke 18imde aileme açılıp, ne bileyim önündeki seçenekleri ve yeni olasılıklara açık biri olarak devam etseydim, en azından her şeye rağmen belki o zaman bu kadar yalnız hissetmezdim ve keşke hukuk okumasaydım. hakikaten sorunlarıma bakınca en temelde hep bu ikisinin beni aşağı çektiğini görüyorum.

ama en büyük keşkem, gerçekten, keşke doğmasaymışım. tek çocuk neyinize yetmiyor ey insanlar. kendimi hep bir yük, hep bir katlanılan dert gibi görmekten usandım.