bir sözlük yazarı şöyle bir anısını anlatmıştı. onun sözlerini tam hatırlamıyorum. hikâyeyi benimkilerle dinleyin:

"tünel tarafları. işe geç kalmış. koşturuyor. elinde yiyecek birkaç şey. hem koşuyor, hem atıştırıyor. sonra birine çarpıyor o koşuşturmada. kafasını kaldırıyor. minik bir kadın. renkli renkli giyinmiş böyle; gülümsüyor. özür diliyor adam ama kadın şöyle cevap verliyor: "bu acelen niye? bu yaşta bir insan ancak aşka bu kadar hızlı gider." bu kadar."

işte, bu rengârenk giyinmiş, gülümseyen kadın aysel gürel.