"artık ayrılıyoruz, iyisi ve doğrusu da budur."

eşimle ayrı eve taşınırken gelmişti yanıma ve böyle konuşmuştu.

can arkadaşımdı. bana hep "senin yanında numcukla yeniden beraberim gibi hissediyorum" derdi. numcuk dediği, çocukluklarında birlikte bir dolu serüvene imza attığı amcamdı.

ona ne kadar sarılıp uyumuşumdur. "gel kola" diye mırıldandığında hemen koşar koluna yatardım, sonra "boğa yılanı" oyunu oynardık. o beni sıkardı, ben kurtulmaya uğraşırdım. "motosiklete ben de binmek istiyorum" dediğimde üç kuruş parası ile motor aradı. bana öğretmek için arkamda gelirdi aracıyla.

sonra annemden boşandı, genç bir hanımla evlendi. ben de öyle... koptuk.

bir kızı oldu.

bir gün kızına yazdığı bir notu buldum rastlantı eseri. diyordu ki: "ne mutlu bana, bana -babacığım- diyecek bir kızım var."

unutmadığım lafı budur, entrynin başında yazdığım değil..

keşke ben deseydim o sözleri. hiç aklıma gelmedi, yüreğim sürekli yinelese de...

serde erkeklik var ya... kolay mı?

her ne ise bu "erkeklik" diye bize kakaladıkları palyaçoluk, o beni aldattı.

bakıyorum, şimdilerde ağlayan, çocuk balan erkekler pek "revaçta".

ah babacığım, dedim ya, biz kültür aldattı.