her dinledikçe içine daha fazla girdiğim, girdikçe daha fazla sevdiğim, göksel in 90lı yıllarda çıkardığı yollar albümü tadında bir albüm. göksel’in albümü konusunda ilk izlenimim bir aşk hikayesini tersten başa doğru izliyormuşum gibi hissettirmesi. zira acıyor, geçip gitmiş bir aşkın acıtan hatıralarını anan çok kırılmış bir kadını anlatırken, aşkın yalanmış o acıyor’daki aşkın bir önceki bitme evresini anlatıyor, rüzgar iplerin kopma noktasını anlatırken, uzaktan o çok sevdiği halde uzakta kalma halini, aşk bitti albümün tam ortasında iplerin koptuğu o anı, unuttun mu sahi, bir aşkın bitmeye yakın halini, sarhoş bu aşkın en güzel dönemlerini, hatta belki de tanışmaya atıfta bulunan yönünü, gidemiyorum uzaklaşma dönemini, yalnız kuş ve yarım kalan şarkı da artık uzatmalarda olan bir aşkın son kırıntılarını anlatıyor. bu şekilde albüm bir ayrılık sürecini ve sonrasını anlatıyor gibi. bu bir ayrılık albümü, fazla neşeli şeyler beklememek gerekiyor. bu albümde beklediğim, özlediğim göksel’i buldum. kendi şarkılarına verilen nostalji albümleri arası sanırım çok yaramış, çok biriktirmiş, çok özlemiş, bu yüzden çok özenmiş.

(not: bu yazıları blogumda yazdığım albüm yazısından aldım)