bazı şehirler ötekilerden farklıdır bildiğin, hani sokaklarının ruhu vardır. onlardan biri. aşık olunan hüzünlü bir şehir, ne kadar aşmış gece hayatı barındırsa da. sinmiş o melankoli sokaklara.
iç savaştan ve patlamadan sonra her ne kadar kötü ve zor zamanlar yaşasa da bu şehir gidip görmek istiyorum. ortadoğu içinde kanımın ısındığı tek şehir diyebilirim. erkekleri de çekici geliyor. gidip 2-3 gün eğlenip dönmek isterim.
bu yol bir şehre giderdi güneşin tutuştuğu denize batmış güle mavi ıslak gecelerde ne sevgiler açardı dünya menekşe bahçesinde alev alev ey şehir sen yoksun
uyudun uyandın büyü bozuldu bir kapı kapandı geçmişe toprak yok artık su yok sevinç telaş yok ey şehir sen yoksun
bu kıyıda bir ağaç yeşerdi sedefin toprağında diz çöktü maya bir masal vardı bu şehre dair sütü bal koyuluğunda gözleri kara ey şehir sen yoksun
lübnan iç savaşına kadar doğu akdenizin en büyük kültürel, ekonomik hinterlandıydı. iç savaşla birlikte bu özelliğini tel avive kaptırmış görünüyor. yinede ortadoğuyu gezmek gibi durumum olursa liste balında yer alacak şehir.
daha sakin bir zaman diliminde kesinlikle gezilip görülesi ortadoğu şehirlerinden biri. şehirde levanten fransız ve italyanlarından tutun da maruni hristiyanlara, katolik ve ortodoks ermenilere kadar her çeşit halk vardır ve bu sayede sapıkça bir kültürel karışım bünyesinde gelişmiştir. iç savaş patlak vermeseydi şu an dünyanın sayılı şehirlerinden biri olabilirdi rahatlıkla.
the portrait of steven meisel
rdbear