benim de ölümünü dilediğim insanlardan biri babamdı daha önce. hayatımı tehditleriyle gasp eden insandı. beni başkalarına karşı savunmasız bırakan insan. çocuk yaşlarımdan itibaren en ağır küfürleri duymuştum . annem için kavga etmiştim onunla ve beni savunmayan, bazen babamın en ağır sözleri bana söyleyeceğini bile bile önüne atan da annem olmuştu. kendimi bir mikrop gibi görmeme sebep oldu pezevenk. kendisi istediği her şeyi yaparken gece yarılarında eve gelmek de dahil, biz yaptığımız en ufak şeyde, ev içindeki gündelik şeyler de dahil kendimizi tehdit altında bulmuştuk. tavır gösterdiğimiz zamanlarda ise intihar tehditleriyle geldi manyak. kimi zaman da kanser oldu güya. ne zaman haksız olsa tehditlerini daha çok savurdu ki yorgun düştüğümüz anlarda ona cevap vermek zorunda kalalım, iktidarının temelleri sarsılsın istemiyordu pek tabi. evde hiçbir şeyi kendimize ait hissedemedik, bilhassa ben. düşmanımız gelse bu kadar korkmazdık herhalde. onunla çatıştığım yıllar boyunca tek suçlunun o olmadığını anladım. annem de suçluydu. babam ne kadar iktidar kurma çabasındaysa annem beni o kadar yüzüstü bırakıyordu. şimdi ikisi ayrı pişman. iktidarının son demlerinde babam, pişmanlığı fayda etmeyen annem. hala bir aile olduklarını sanıyorlar, herhangi bir zaman diliminde aile olabildiğimizi sanıyorlar en fenası . ama biliyorum ki dilediğim gibi ölseydi - ki defalarca kez diledim- yine vicdan azabı bende olacaktı. yine bir canın gidişine üzülecektim, onu böyle yapan sebeplere.
başka şekilde olmasi ihtimaline üzülecektim biliyorum. belki de zarar verenlerden olamamak böyle birşeydir.