gecenin bu saatine kadar beni uyutmamis, saatlerdir aglatmis ve yine intiharin eşiğine getirmiş 3 yıldır yakama yapışan bir hastalık. mutlu her anımda kenardan beni izliyor gibi. tek yaşamaya başladığımdan beri daha şiddetli. giderek artıyor ve hiçbir şey etkili olmuyor. aileme çevreme durumu anlattığımda işine gelmiyor ondan böylesin diye gecisstirip destek olmuyorlar. bilmiyorum sözlük, iyi hissetmiyorum. içimdeki boşluk ve acıyı tarif etmem imkansız. keşke ilk öğrendiklerinde yaralı bir at gibi vursalardi beni. katlanamiyorim kendime. çok canım yanıyor.