her sabah işe gelirken farkına vardığım gerçek.

neden çalışıyoruz?

akşama kadar kaç kişiye ağız eğmek zorunda kalıyorum, alttan alıyorum, sessiz kalıyorum. bazen iş hayatımdaki insanlarla arayı iyi tutmak için gülümsemek zorunda olmaktan nefret ediyorum. taktığım maskelerden tiksiniyorum, off altüstü bi iş için ne çok yalan söylemek zorunda kaldın diye kendime sövüyorum. sokaktaki bir evsiz bile benden çok daha özgür. yahut akşama kadar evde yemek yapıp, kadın programları izleyen bir ev kızı. keşke sokaklarda kendi kendime yaşayabilecek kadar cesaretim olabilseydi ya da keşke kadın olarak doğsaydım da ilkokuldan sonra karnı six packli bir güvenliğe kaçsaydım.

(bkz: bitmeyen mesai)