filmlerde görüp ne kadar klişe ve yapay, uykudan çığlık atarak uyanılır mı be diyerek eleştirdiğim durum. velhasıl bu gece itibariyle başıma gelmiştir; artık nasıl korktuysam avazım çıktığı kadar bağırarak uyandım* ve geri bir türlü uyuyamadım. kronik bir korku aşığı olarak yaşadığım korkudan aldığım zevkten çok ama çok memnunum tabi, şikayet ediyorum şeklinde anlaşılmasın. uzun zamandır hiçbir filmde/kitapta yaşamadığım gerilimi yine kendi rüyamda yaşadığım için mutluyum sözlük. ha bu saat olmuş, uyuyamamışım ve bugün çok uzun geçecek biliyorum ama her saniyesine değerdi valla. *

alec baldwin ile yatıp demi moore ile uyanmaktır.

3-4 sene önce yapmayı bıraktığım bir eylem, niyeyse hiçbir rüya artık beni korkutmuyor.