çocukluk fotoğrafları

öyle her zaman çıkmaz bunlar meydana. ya uzunca aradan sonra bir akraba gelmiştir uzak diyardan. ya saklanılan yerde inceden bir temizlik vardır ortalığa saçılıverir bir anda. bugünde öyle bir gündü aile albümünü döktük salona; albümler naylon ciltli olduğu için güzel korunmuş. renkli renksiz kimisi yırtılmış kimisi deforme olmuş fotoğraflar.

çocukluk fotoğraflarımın hepsi amatör çekim. tabi o dönemki fotoğraf makineleri digital değil haliyle sınırlı poz hakkınız var. birinde saçlarımı keserlerken dahi poz vermeyi ihmal etmemişim. diğeri bayram sabahı çekilmiş; giyinmişim en jantisinden, ayakkabılarım o biçim. bir diğerinde dayımın kucağındayım ilk ve son fotoğrafımız o günden sonra birdaha birbirimizi göremedik. bir sonrakinde geleneksel sülale pikniği en önde kuzenlerimle tabiki yine gülmüşüm.

çocukluk fotoğraflarından aklıma kazınmış tek detay gülerek poz vermem gerektiğiydi. halâ ekseriyetle gülerek poz veriyorum. hatta abarttım işi geçen gün biometrik fotoğraf çekinmem gerekiyordu ilk 5 dakika güldüğüm için çekemedi adam. gereksiz uzattım farkındayım sonuç kısmına geçiyorum. çocukluk fotoğraflarında saklı o güzel günleri çok özlüyorum. hani bu entrynin vermek istediği mesaj, ana fikri nerede diyenleri duyar gibiyim onu da bırakıyorum. biz büyüdük ve kirlendi dünya.