(bkz: ne kadar üşeniyorsan, depresyona o kadar yaklaştın)


bu bir gerçektir. depresyon, öncelikle isteksizlikle, ardından genelde yapılan davranışlara "imtina etmekle" belirir. depresyonla başa çıkmanın, ya da geldiğini fark etmenin bir ip ucudur üşenmek.

gelmekte olan düşman böylece fark edilince ne yapılacak peki?

basit: en istenmeyen şey neyse o yapılacak! yere buruşturulmuş atılmış bir kağıdı çöpe atmak; bir gün öncesinin bulaşıklarını yıkamak, toz almak, duş almak, etrafı toplamak, illet olduğun "akraba-i taalukat'ı" arayıp hatır sormak. o tamamlamadığın yazıyı açıp bir kez daha okumak, çamaşırları devşirmek (of bekarlık, depresyon nedeni mi, koruyucusu mu pek de anlamadım ya...), eve yakın bir bir parka gidip sigara içmek, daha iyisi kola şişesine votka doldurup (tabii ki içki ile ara varsa) içmek ve benzer bilumum -yaşam tarzına göre- davranışlar...

bunlar yapılmazsa, adamı o pis enerjide tutan eşiğin bekçileri aşılmazsa... üşengeçlik "kisvesinde" gelen düşmana hazır olun o zaman. siz bilirsiniz artıkın kullanacağınız silahı.