2014 istanbul lgbt onur haftası ve gay pride kapsamında yapılan piknikte yanımıza gelen biri vardı. bize biraz işaret dili öğretti. yüzünde çok tatlı bir gülümseme vardı, saatlerce sarılasım geldi. o an boğazımda bir şeyler düğümlendi. çok tanımama rağmen hakkında duyduklarım beni değişik duygulara sürükledi.

ona karşı hissettiğim şeyler bende suçluluk duygusu da uyandırdı. anladım ki hala beynimdeki engelleri kaldıramamışım. bir an acıma duygusu hissettim, sonra yerin dibine girercesine kendimden utandım. benim ne üstün tarafım ya da onun ne üstün olmayan tarafı vardı da böyle hissetmeyi kendime hak görüyordum? benim için utanç dolu bir andı.

neyse.. umarım duyduğum bir iki güzel şey gibi hayatın daha fazlasıyla doludur. biz 'bile' böyle düşünebiliyorsak hayatının zorluğunu tahmin bile edemem. bana verdiğin bu ders için de çok teşekkür ederim.