sağolsun annemin durumu. geçende halama gittik, halamın da kızı boşandı, biraz üzgün. mutfakta konuşuyorlardı, ben de geldim salata hazırlıyorum, halam "artık kendimi üzmüyorum, olan oldu, napalım" dedi. bunun üzerine annem de "ben de artık kendimi üzmüyorum nuraycım, bakıyorum hiç değilse çocuklarım mongol değil, gerizekalı değil diyorum" dedi. bir de bunu bana bakarak dedi ya. inanamıyorum valla anneme. bir de ben yani, iyi bir işi, doktorası bilmemnesi olan, işinde gücünde kendi halinde, kimseye yük olmayan, kötü alışkanlığı olmayan, küfretmeyen, şiddete karışmayan, ailesine yardımcı olan, yemek falan yapan, yani zihinlerdeki hayırlı evlat imajının, torun vermek hariç olan kısımlarına ziyadesiyle uyduğunu düşündüğüm birine.

valla o kadar şoke oldum ki o anda, ne yapacağımı bilemedim, çıkıp gitsem mi, okkalı bir cevap mı versem (ki pek öyle cevap verebilen biri de değilim), hatta sinirime hakim olamayıp girişsem mi (aklımdan geçmedi değil bir an) bilemedim, şoke şekilde salatalıkları doğramaya devam ettim.

o kadar salak şeyler söylüyor ki annem, ne kadar kırıcı olabileceğini hiç düşünmüyor. eskiden, bir kaç ışık yılı önce, kendisine söylediği bazı şeylerin beni çok kırdığını belirtiyordum da beni hafife alıyor, "ne var canım bunda kırılacak" diyor ya da hiç hatırlamıyordu öyle birşey dediğini. sonra da gene kafasına geleni söylemeye devam ediyordu. annemin cidden salak olduğunu düşünüyorum. o değil, valla bu zamana kadar tuttum kendimi ama bi gün kendisine çok pis dalıcam yaşına başına annem olmasına falan bakmadan, kaç gün oldu hala yediğim bu lafın siniri geçmedi.