henüz kendimizi sevememişken, henüz kendimizi kabullenememişken, tel örgülerle kendimizi hapsettiğimiz yalnızlığımızdan dem vururken, en kaliteli, en iyi, en güzel, en elit kandırmacalarımıza yaslanmışken, kimsecikleri layık görmediğimiz tahtımızda gururumuzdan ödün vermeden dimdik durmaya çalışırken, kendimizi iyi hissetme pahasına hep daha yalnız kalırken bir türlü hayata geçiremediğimiz kavram. o kadar allanıp pullanmışız ki makyaj tortumuz başka temaslara vize vermiyor. ve hep ezildik, dışlandık derken kendi içimizde sergilediğimiz bireysel çıkışlar zor koşulda atılan her adıma gölge düşürecek cinsten. bu kafayla nice yalnız yıllara.