bir eşcinsel olarak, yıllarca kendimden utanmam gerektiği diretildi bana. vücudumdan utanmamı, kendimden tiksinmemi teşvik ettiler. sonra kendimden tiksinmem gereken bir şey olmadığını anladım kendi başıma. çünkü bir erkeğin elini tutmak aslında normal bir olguydu, ya da benzer hisler. örneğin insanların "mastürbasyon" muhabbeti açılınca gülmesi gibi. o da normal değilmiş gibi aşılanıyor bize. halbuki evde çoğu erkek uyguluyordur bu işi. neyse işte, yazılan bir öyküyü abazalık olarak algılamanın, algılayanların kötü niyeti olarak düşünüyorum ayrıca. "nasıl olsa gay'ler seks düşkünüdür, bu da kötü niyetle yazmıştır." şeklinde. benim ayakkabılarımı giyip yürüdün mü peki? nereden biliyorsun benim ya da başka birinin kötü olduğunu? ayrıca anneler babalar duyarsız. hiçbirinin gelip de buraya bir şeyler inceleyeceğini düşünmüyorum. eşcinseller hayatta tamamen yalnızlar. yanındaki eşcinseli bir şekilde kurtarırsın, ama uzağındakine hiçbir şey yapamazsın.

siz bilirsiniz, eğer resmi gazetede yayınlanan yasalara "yok ya olur mu öyle şey" diyene ya da "japonya avrupa'nın yanındadır" diyen insanlara gayliği anlatmak istiyorsanız zevkle izleyebilirim başarısız çabanızı.

eşcinseller duyarsız olmazsa, kendilerine zarar verebilirler. o yüzden hepsi duyarsız. binlerce kötülüğe maruz kalıyorlar hayatları boyunca.