hani bekara boşamak kolaydır ya, pek çok eşcinsel için de evlilik öyle bir şey. bir küçümseme, aşağılama, basitleştirme... birbirini seven iki insanın yasal olarak hayatlarını birleştirmelerinde ne zarar var, bilmiyorum. azılı anarşist ruhlu bile olsanız, geleceği, sevdiklerinizin geleceğini düşünmenin yolu biraz da buradan geçiyor. ayrıca, bekarlar veya boşanıp azılı bekar olanlar haricinde diğer kalanlar salak mı, sultanlık varken tutsaklıkla uğraşsınlar. insanın kendisi için istememesini anlarım. veya ciddi problemleri olan bir ailesi olduğu için böyle düşünmesini de anlarım. ama başkalarını değerlendirirken böyle adım gibi eminim tarzı genellemeler yapmak sadece büyük konuşmaktır. büyük konuşanın da genel de başına geleni bilirsiniz. ama bu en iyi ihtimal. en kötü ihtimal başımıza gelmeyip hiç bir zaman bilemeyecek olmamız.

tabii buradan yılmaz bir evlilik savaşçısı olduğum anlamını çıkmasın. bence insanların evliliğe tepkili olmasının en büyük nedeni, neredeyse bir zorunluluk olması. sevdiğiniz, seçtiğiniz biriyle, sizin istediğiniz bir zamanda oluyorsa, ne ala. bundan kimsenin şikayet edeceğini sanmıyorum. ama size uygun görülen, ya da sevmenin ne olduğunu bilmeden pazardan size en uygunu seçerek yapılanın devamından çok da umutlu olmamak lazım. kendi çevremden bahsedersem, iki kuşak öncesinde, 60 yıl evli olup, nefret etmemiş ama gıdım sevmemiş gibi korkunç olanlar da var, 70 yıl evli olup hala dışarı çıktıklarında el ele tutuşanlar gibi insana umut aşılayanı da...

eminim sizin de uzak (!) bir tanıdıklarınız vardır; 10 yıl beraber yaşayıp çevreye örnek, tutuklu bir çift olmuş. sonra evlenirler. 6 ay içerisinde şiddetli geçimsizlikten boşanırlar. çünkü, ne yazık ki aralarına evlilik girmiştir. ister düzcinsel olsun, ister eşcinsel. yapılan evliliğin gerekliliği, nasıl bir karakterde ve sağlamlıkta olacağı, nelere mal olacağı evlenen o iki tarafa bağlı, evlilik kurumuna değil.