özlemlerimiz... zaman zaman düğümlenmiş bir ip gibi geçer boynuna ve o an parmak uçlarında hissedersin geçmişini bir tabure misali; kendini yerçekimi kuvvetinin eşsiz gücüne bıraktığında kaybolacağının sevincini yaşarken geriye bıraktıklarının hüznü birer birer çökmeye başlar içine; damarların kısalıp büzülürken adrenalin seviyen cesaret gerektiren bu eylemi yapman için ön ayak olma gayretindedir; bazen de keskin bir cam parçası olarak gelir özlemlerin bileğinde koşan; tenini kanatır acıtmadan ve seni küstürmeden daha fazla; bu sefer geçmişin etken maddesi warfarin olan bir kutu haptır, kanını sulandırır ve pıhtılşmasını geciktirir ki dönüşü olmasın bu cesaretsizliğinin bir daha... bazen mavidir özlemlerin bazen de kırmızı ama en çok yeşil... ayarsızdır, yalancıdır, kızgındır ve haindir...

bundan daha kötüsü de nedir biliyor musun? ...özlemeyi özlemek...çok zordur...çok...

her duygunun bir galibası gelir yanına yalnız bırakmayayım düşüncesi ile belki de; ama ''galiba'' en büyük kaçışımızdır galiba...

kaçmak istiyorsan ne zaman öleceğini unutmalısın...