"....yatağınıza girdiniz. tanıdığınız eşyalar arasında kendi kokunuz ve anılarınızla dolu çarşaflar, battaniyeler arasına yerleştiniz, başınız yastığın tanıdık yumuşaklığını buldu, yana döndünüz, bacaklarınızı karnınıza çekerken boynunuzu öne eğdiniz, yastığın serin yüzü yanağınızı serinletti: birazdan birazdan uyuyacak,karanlığın içinde hepsini hepsini unutacaksınız.

hepsini unutacaksınız: sizden üstün olanların acımasız gücünü, söylenmiş o düşüncesizce sözleri, budalalıkları, yetiştiremediğiniz işleri, anlayışsızlığı, ihaneti, haksızlığı, aldırışsızlığı, sizi suçlayanları ve suçlayacak olanları, parasızlığınızı, hızla geçen zamanı, hiç geçmeyen zamanı, kavuşamadıklarınızı, yalnızlığınızı, utancınızı, yanilgilerinizi, zavallılığınızı, acıklı halinizi, felaketleri, felaketlerin hepsini, hepsini birazdan unutacaksınız....."

yukarıdaki ifadeler benim değil ünlü bir yazarımıza ait. gece yatmadan önce bir insanın ne düşündüğünü bence güzel bir şekilde anlatıyor. ben de biraz eklemek istedim. ben adaletsizliği, dünyanın ve ülkemizin ne kadar adaletsiz olduğunu, hayatın anlamsızlığını ya da anlamlı hâle getiremediğim hayatımı. uzaktaki sevdiklerimi, sevdiklerimin benim hakkımda neler düşündüklerini, okumam gereken kitapları, yazmam gerekenleri, ailemle aramın neden bozuk olduğunu düşünürüm. uyku bana ölümümü sevdirecek yegane şey diye düşünürüm.

bugünümü düşünürüm. en sinirli anımı, en utandığım, en mutlu olduğum anları hatırlarım. bazen "keşke böyle yapsaydım" derim. hayaller kurar, rüyamda kurduğum hayali görme dileği ile uyumaya çalışırım. kirli bir günü ardımda bırakıp güzel bir düş ile sonlandırırım geceyi.

günden güne değişir lakin hepsi ortak bir kapıya çıkar : geçmişten hatalar çıkarılıp, geleceğe hazırlıklı yönelmek.