bizim sokak hayvanlarla dolu, neyse ki sakinleri de onlara yemek/su koymak konusunda çok yardımseverler. iki köpeğimiz, yedi tane falan da kedimiz var. hepsi de çok sakin hayvanlar, hikaye bu kısma kadar çok güzel zaten, kimse geceleri aslan kesilmiyor. ancak bizim yan apartmanın bahçesinde sahipli bir köpek var, o özellikle bu yaz sıklıkla geceleri havlamaya başladı, sanki acı çekiyormuş gibi. kendimi kötü hissetmeden edemiyorum, acaba kötü mü bakıyorlar diye. oysa ki ne kadar da tatlı bir hayvan kendisi.

kısacası: hayvanlar aslan kesilince çoğu zaman biz sebep veriyoruz buna onlara istemsiz de olsa rahatsızlık vererek. yoksa onlar dünyanın en tatlı varlıkları.

yeni taşındığımız mahallede sokak hayvanları için her köşe başına mama bırakıyorlar. mahalle muhtarımız olan hanımefendi tam bir hayvan sever olduğu için bu konuyla bizzat ilgileniyor. kapımızdan yemek yiyen köpeklerin şimdiye kadar kimseye saldırdıklarını görmedim. saldırmadıkları gibi kendi aralarında mahallenin asayişini sağlamış durumdalar. nasıl mı anladım? mahalleye ilk taşındığımız ilk bir kaç gün içerisinde beni ne zaman görseler havlıyorlardı. artık havlamadıkları gibi başlarını çevirip yollarına devam ediyorlar. ama mahalleye ilk defa giren bir yabancı için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

ama gene iyi hayvanlar. gerçekten. sadece karınlarının doymasını istiyorlar ki akşam yemeğinden artan kemikleri onlar için kapıya bırakmak zor bir şey değil.