klibinde hayatın boğucu renklerinden ilkel çıplaklığa soyunan bir kadın, hayır hayır bir erkek... göze çarpıyor. yani bu zoraki kimliklendirme çabalarının anlamsızlığına dikkat çekiliyor. aslında mesaj çok net: toplumdan örtünebilmek adına özenle koruduğumuz kendimizi bu kadar yoğun maskelere hapsedip, içimizde özgürce açılmayı bekleyen gemileri demirlediğimizi anlatıyor. ve bunca yılın makyaj tortusundan arınabilirsek saf halimizle özgür kalabileceğimiz muştulanıyor. ne kadar gerçek, ne kadar ütopik.

(bkz: yalanlarımız güzel inanması zevkli)
(bkz: bana biraz yalan söyle bu gece ihtiyacım var)

şarkı ise sevgiliye duyulan özlemin büyüklüğüne rağmen kağıt gemi misali ona ulaşırken ıslanabilirliğini yansıtma telaşında. gemiler geç kalındıktan sonra kalksa da kalbe zincirli olduğunu er geç hatırlamak zorunda. bu gerçek can acıtıcılığıyla beynimize, kalbimize kazınmıştır zaten.

bir orhan atasoy masalı, hem gerçek, hem fantastik.