şeytan-melek ya da iyi polis- kötü polis şeklinde omuz üzerinde belirip zor zamanlarda karar mekanizmasını çalıştıran arkadaşlardır. ama hiçbir zaman iç sesin yerini alamazlar.

yalnız ruhların yoldaşı. küçükken, daha çocukken olur bunlardan bazılarının. dışarıda yaşıtları oyunlar oynarken, düşüp dizlerini, dirseklerini incitirken, mutluyken; bu yalnız ruhlar havada öylece asılı durur, hayatı izlerler. sonra hayalden de olsa bir arkadaş -belki de birkaç arkadaş- edinirler. isimleri bile olur bu arkadaşlarının. sonra unutulur giderler belki. belki. ama bazılarının yalnızlığı sonsuz olabilir. hiç unutulmazlar. hep yanında, yanıbaşında durular. ne güzel.

beni hep zor durumda bırakan, bazen gürültücü, bazen pis kokulu, bazen karın ağrıtan yıllardır kurtulamadığım, insanlara bahsetmekten utandığım şey. *

çocuk gelişiminde belli bir evreyi gösteren ama gerçekte bu algıya inanan yetişkinlerin ciddi bir tedavi görmesi gereken durumdur. içimizde bu tür karakterleri her zaman taşırız. bizi bir yere bile getirebilir. gel gör ki hayal gerçekmişçesine paylaşılırsa; işte o zaman bu kişiye tebareke okumanın vakti gelmiştir. böylesine durumlarda normal arkadaşlar daha akıl karıdır.

(bkz: herby)

gülben ergen'in dadı dizisinde duygu'nun vardı ruhi diye bir gün melek kurabiye yerken duygu çığlıklarla mutfağa girip -sana inanamıyorum melek ruhi'yi yedin. kurabiye'nin üzerinde oturuyordu. diye ağlamaya başlaması, meleğin ağzında ki kurabiye kırıntılarını peçeteye yavaşça tükürmesi ve sözde ölmüş olduğuna inanılan ruhi'ye temsili cenaze töreni yapılması yetmez gibi meleğin en sevdiği topuklu ayakkabıyla beraber gömülmesi. çok gülmüştüm çok. *