söylenmiş en mantıklı cümle.ölüm,ayrılık,dert,hastalık gibi hayatı çekilmez hale getiren sıkıntıların muhakkak olacağını ve bunun dünyanın sonu olmadığını anlatır insanlara.çok zalimce ve klişe de olsa gerçekten hayat durduğu yerde durmuyor.her acı unutuluyor her dert iyileşmese bile buna alışıyor insan oğlu.kişi zamanın bir yerine takılıp kalırsa bu ömrün her anını işkence haline getiriyor.zaten evrimsel olarak insan beyni unutmaya programlı.yoksa bebekken çektiğimiz acıları hala unutmamış olsak kaldığımız yerden nasıl devam ederdik? her gün kanayan ve sızlayan bir gönül yarası bitmeyen bir yas sonu gelmez bir umutsuzluk insanı doğasına aykırı.
acı gerçekleri kabul edip yaşamaya devam etmek lazım.