ben aileme ve en yakın arkadaşlarıma açıldım. ailem kabul etsin, tüm dünyaya açılacağım. çünkü ben güçlü bir adamım. belli bir noktaya geldim ve bazı şeyleri aştım. ama herkes benim geldiğim noktaya gelemediği için kimseyi yargılamıyorum.

ablam üniversite hocası. derslerinde sürekli lgbt haklarından bahsettiği için hocalık yaptığı kampüste ne kadar lgbt birey varsa hepsi kendisini sever ve sayar. hatta bazı öğrencilerinin ailesine yemeğe gitmişliği bile vardır, neyse benim anlatacağım bu değil. konu dolaptan çıkmış/açılmış bir öğrenci ve onun nasıl tecavüzden kurtulduğu hakkında.

evet, yanlış okumadınız. bu çocuk herkese açılıyor ve açıldıktan sonra önce sevgilisi terk ediyor sonra bir gün ders çıkışı bir arabaya zorla bindiriliyor. eğer arabanın benzini bitmese ve adamlar çocuğu arabada bırakacak kadar aptal olmasalar büyük ihtimalle o çocuk tecavüze uğramıştı. belki öldürülmüştü. işin üzücü yanı ne biliyor musun, şu konumda insanlar özgecan için eylem yaparken, ki yapsınlar buna kesinlikle karşı değilim, senin için kılını kıpırdatmaz. akşam haberlerinde yer bile bulamazsın. şansın varsa bir mahali gazetenin üçüncü sayfasında bir köşe kapabilirsin!

ben güçlüydüm. benim ailem bana bir fiske dahi atmadan büyüttü. iyi okullara gittim. iyi insanlarla arkadaş oldum. bunun için şanslıydım. ama herkes bu şansa sahip değil. herkes böyle bir ortamda yaşamıyor. ve bugün türkiye'de basit bir yürüyüşte bile saldırıya uğrayan bu insanlardan nasıl açılmalarını beklersin? kime güvensinler?

onlardan nefret eden bir anadolu'ya mı?

hükümete mi?

kendilerini korumaları gerekirken saldıran polise mi?

yoksa sana mı?