geçen gün radyoda doğuşun güneşsiz yarınım adlı parçasının başlamasıyla gerçekleştirdiğim eylem. neden oldu nasıl oldu bilmiyorum ama aşk-ı memnu dizisinde behlülün ağlama sahnesinin aynısıydı. *

bir kere benim de başıma gelmişti, yine araba sürerken, gece vardiyasından çıkıp; günübirlik istanbul-bursa-istanbul yapıyordum, radyoda ne çalıyordu hatırlamıyorum artık uykusuzluktan sinirim mi bozulmuş ne üst dudak çukuruma sümük birikti resmen. bir rahatlama geldi sanırken akabinde baş ağrısı yapıyor.

aşk tesadüfleri sever adlı sinema filminin finalinde aldığım hal.

utanmadan, sıkılmadan, genelde yalnız kaldığımda sık sık gerçekleştirdiğim eylemdir. bunun için çok kolay sebepler bulabilmekteyim*. ben de herkes gibi sessiz sessiz ağlamak isterim elbette ama kendimi tutmaya çalıştıkça daha bir öööööhhhhöööööööö moduna giriyorum istemeden.