yıllar yıllar önce bir radyo programı için istanbul sinema festivalini değerlendirecek bir eleştirmene ihtiyacım vardı. tanıdık bir eleştirmen arkadaş vardı. telefon ettim, dedi ki fatih parkında buluşalım. buluştuk. ben ona programla ilgili bir şeyler anlatıyorum, filmler, yönetmenler hakkında bilgi istiyorum, o bana şu adam parayla sikişiyor, bu adam gençlerden hoşlanıyor falan diyor. ben sanıyorum ki o benle kafa buluyor çünkü o güne kadar parkların çark alanları olduğunu bilmiyorum bile. akşam oldu bana dedi ki bişeyler içelim mi, o zamanlar pek içmiyordum ama olur dedim. horhor yokuşundan aşağı indik, beni değirmen diye efsane yere götürdü. içersi tıklım tıklımdı ve biz içeri girerken sanki bütün gözler üzerimizdeydi. utanmıştım sanki. hayatımın en tuhaf gecesiydi. değirmenin ön tarafında ayılar ve ayıseverler arka tarafta daha çok gençler ve onlarla beraber olmak isteyen tipler. sahnede parlak kumaştan bir ceket giymiş piyanist şantör, çok keyif almıştım. sonraki 3 sene haftanın en az dört gecesi değirmene gittim.