geçen iki ay içerisinde anladım ki bu dünyada insanlar yaptıkları kötülüklerle kalıyor. benim, senin ve onun gibi iyi aile terbiyesi almış saf adamların/kadınların affedersiniz hayatlarının içine sıçıp baygın gözlerle bir özür diledikten sonra bütün meselenin hallolacağını düşünüyorlar. bakın en iyisi gözlerini devirerek özür dileyendir çünkü karşınıza öyle çirkin insanlar çıkacak ki, belki çoktan çıkmıştır, bunu bile size çok görecek. belki sizin kırılan onurunuzu veya kalbinizi hiç önemsemeyecek belki en iyi ihtimalle, ki bu da iyi bir şey değil bence, yalan söyleyerek sizin içinizi soğutmaya çalışacaktır.

ama siz kırılan kalbiniz ve onurunuzla kalıyorsunuz. bir iki kişiye anlatıyorsunuz. belki en yakın arkadaşlarınız gece sabaha kadar başınızda bekliyorlar, sağ olsunlar. ama bunların hiçbirisi yaşadıklarınızı aklınızdan silemiyor.

işte depresyon içerisinde geçirdiğim bu iki ay içerisinde farkına vardığım pek çok şey arasında bu da vardı. bundan sonra o saf her kötülüğü sineye çeken cikolatali kek olmayacaktım. ben dürüst oldukça insanlar kötüleşiyordu. bende artık canımı sıkan/yakan insanlara derslerini bildirmeye karar verdim.

ama nasıl olacağını bilmiyordum. hatta iki hafta evvel arkadaşımla dertleşirken, iki ay önceki adam için, intikam almak istiyorum dedim.

"ama cikolatali kek, intikam nasıl alınır ki? yani benim aklım hiç almıyor. tamam dizilerde falan yapılıyor ama..."

o an haklıydı. çünkü o zamana kadar hiç intikam almak aklımın ucundan bile geçmemişti. ben kızınca bile üzülen bir adamım. belki de bu şekilde öfkemi bastırıyordum. öfkemi, üzüntüye aktarıyordum. zavallı cikolatali kek. haksızlığa uğrayan cikolatali kek.

ama artık o öfkeyi bastırmıyorum. direk kusmak istiyorum.

bugün ilk defa kustum.

3 gün önce tanıştığım biriydi. 3 gün içinde bir sürü yalan söyledi.

bu sabah cezasını kestim. bir güzel alay ettim. güldüm, eğlendim.

rahatladım.