moral bulması için kestane toplamalara gittiğimiz, beraber piknikler yaptığımız küçücük dünyamda çekirdek ailemden sonra gelen en önemli kişiyi 19 yaşından benden alan o lanet hastalık. kızgınım bu hastalığa çünkü benim belki de ilk sevdiğim kişiyi kuzenimi 16 yaşında yakaladı bırakmadı. iğnelerle canını yaktı, çeşitli ağır tedavilerle. çok sevdiği saçları da gitti sonra. bir de iki yüzlü bir hastalıktır ki bu bıraktım seni hadi git artık eskisi gibi sağlıklısın derken daha ağır bir şekilde geliverir bazen. bazen insan doktoru babasına götürün sizin evinizde ölsün zaten hastanemizde yer yok derken duyar ölüm haberini. nefret ediyorum bu hastalıktan. birkaç video birkaç fotoğraftan ibaret bırakıyor işte o çook sevdiğin kuzenini, sevgilini hatta kimisi için annesini, babasını. olmaz olsaydı bu söz bu şey.