itiraf edelim, zaman zaman hepimiz karanlıktan korkarız sözlük.

bazen ben de korkuyorum karalıktan. lakin düşününce fark ettim ki insan karanlıktan değil kendinden korkuyor. aydılıkken fink attığınız ortam karanlıkta da aynı ortam. dahası, yanınızda biri varken karanlık da olsa çok sallamıyorsunuz.

gel gör ki tek başına kalıp kimseyi göremediğin anda başlıyorsun korkmaya. çünkü ilgini celbedecek bir şey yok. mevbur düşüneceksin. halbu ki düşünmek istemediğin, aklına geldiğinde hep ötelediğin milyonlarca şey var ve mecnur düşüneceksin şimdi. çünkü aklından çıkmıyor.

en azından bana öyle oluyor. sonra diyorum depresif mi olsam. depresifler, hayatlarıyla, kararlarıyla, sorunlarıyla yüzleşmemek isterler. bu nedenle depresyonda olmak, depresyon bahanesiyle kararlarından ve sorumluluklarından çıkmak için kendilerini depresyona sokmanın birn bir yolunu ararlar.

uyuyamıyorum sözlük. uykudan ölsem de o tv o ışık kapanınca aklımda binlerce düşünce. eskiden uyumadan önce güzel güzel hayaller kurardım. zengin olmuşum, şahane sevgim var. arkadaşlarımla falan eğlenioz. sevmediklerimi itin götüne sokuoz falan.

artık hep yapmam gerekenler, yapamadıklarım, yanlış yaptıklarım geliyor aklıma.

yavaş yavaş deliricem kimse farketmeyecek diye korkuyorum.

sabaha karşı umay umay geliyor aklıma. gel ve sakın korkma! aydınlıkta ne varsa karanlıkta da o vardır diyor. uyuyorum...