41 yaşında kıçının kılları kadayıf olmaya başlamış bir yetişkin olarak sarfedemeyeceğim sözdür.
yeni dünya düzeni genç nesilden ve çocuklardan çok fazla şey beklemektedir. her nesil bir sonrakine daha da rekabetçi bir ortam, içine edilmiş ve kirletilmiş bir dünya, yozlaşmış ilişkiler yumağı bırakmış ve çocuk ya da genç olmak giderek daha zor hale gelmiştir.

eğitimin kalitesi bilinçli olarak düşürülmüş, marka manyağı, tüketim canavarı, bilgisayar oyunlarıyla kafayı yemiş asosyal bir kuşak yaratılmıştır. ailelerin de çocuklardan beklentisi giderek artmakta, çocuklar daha kreş yıllarından itibaren en iyi olmaya ve arkadaşlarını alt etmeye zorlanmaktadır. ömrünün ilk yirmi beş yılı en iyi okula gitme, en başarılı olma, en iyi işi bulma gibi beklentileri karşılamak için kendini heba etmekle geçer.

oysa orta yaşa yaklaşan bir erkek olarak etrafımdaki insanların benden tek beklentisi artık evlenmemdir ki ben de onlara kendi kararlarını kendisi alan bir yetişkin olarak "bi siktirin gidin" deme özgürlüğümü bol bol kullanmaktayım. çocukken "fen lisesini kazanacaksın, okul birincisi olacaksın, bıy bıy bıy" diye kafanı siken anne babaya böyle de bakalım, noluyo.