----spoiler-----

“çöl çok güzel” dedi küçük prens, “çünkü bir yerlerinde bir kuyu gizliyor.”
bense çölün o gizemli ışıltısının farkına varmış, şaşırmıştım. küçük bir çocukken çok eski bir evde otururduk. burada bir hazinenin gizli olduğunu anlatmışlardı belki de. ama bu hikaye evimizi büyülü bir ev yapmıştı.
benim evim, ruhunun derinliklerinde bir sır saklıyordu...
“evet,” dedim, “ne bir evin, ne yıldızların, ne de çölün güzelliğinin nereden geldiği bilinmez.”
“benimle aynı fikirde olmana çok sevindim” dedi küçük prens.
uykuya dalınca, onu kollarıma aldım ve tekrar yürümeye koyuldum. çok duygulanmıştım. sanki elimde çok narin bir hazine taşıyordum. hatta dünyadaki en narin şeydi bu sanki. ay ışığında onun solgun alnını, kapalı gözlerini ve rüzgarda titreyen buklelerini seyrettim. kendi kendime şöyle dedim: “bu gördüklerim sadece bir kılıftan ibaret. en önemli şeyi gözler göremez.”

---spoiler---