ablamın ilkokula gidip benim henüz başlamadığım zamanlarda ablam okuldan gelirken arada bir bundan bir tane alırdı. bir karne gününde benimde artık yiyebileceğim kanaatine varmış olsa gerek, bana da almıştı. o gün ortalıkta karne lafı o kadar çok dönmüştü ki bu meretin adını karne zannetmiştim*. o günden itibaren içimde bitmek tükenmek bilmeyen bir leblebi tozu aşkı başlamıştı. hemen okula başlamalıydım ve bana da karne* vermeliydi öğretmenler. tabi daha sonra ben okula başladım karne günü geldi. bir baktım aaa benim bildiğim karne yok. herkese bir kağıt parçası veriyorlar. o gün acı gerçeği öğrenmiştim ve eğitim hayatımın geri kalan 14 yılı işkence gibi geçmişti. bileydim okula başlamadan bizimkilere aldırırdım ben karnemi.