12-13 yaşımdan beri dinlediğim bu müzik çoğu zaman ne ifade etmek istediğimi benden daha iyi bilen bestelere sahiptir.bana insanları sonuna kadar dinlemeyi öğretmiş, ön yargıdan sıyrılmamı sağlamıştır. bağırıp çağıran birinin direkt ağzına vurmak yerine sakin sakin dinleyip anlamayı bana master of puppets göstermiştir. bu parçanın 3:33den sonrası başka bir dünyaya açılır.
yada benim bununla ne işim var hep aynı şeyleri mırıldanıyor dediğim bir insanın yüzüne esnemememi afraid to shoot strangers'a borçluyum keza bu parçanın 2:44ten sonrasındaki soloyla yine yüzümüze o bildik beyaz ışık vurur, ağlatır. tabii bunlar en bilindik örnekler olduğu için paylaşıyorum. *
bu müziği ya hissedersiniz ya da sizin için bir şey ifade etmeyen gürültüdür. ama büyük bir kültürdür. yaşlandıkça önce blues, sonra funk, en sonunda da jazz dinlersiniz. tam öldüm derken bir yerlerden dream on * veya angelica* duyar dirilirsiniz. evet çello, saksofon, mızıka vs. de solo olarak sizi alıp götürür ama elektro gitardan daha etkileyici bir müzik aleti bulunmadığı sürece bu müzik ölmez. *

çünkü aklı bir karış havadaymışta ondan. ı ıh olmadı değil mi!. hiç bir müzik türü ölmez, sadece popüleritesini kaybedebilir o kadar. hangisi ölmüş ki metal ölsün en fazla metal yorgunluğu olur. bir yerde sıvamam gerekiyor hadi hayırlısı. dinleyin efenim öldürmeyin yazık günahtır.

emek verilen en önemli müzik türüdür metal müzik, başka hangi müzikte bu denli farklı ezgiler melodiler bir arada bütünleşerek bir ürün ortaya çıkarabilir ki. ancak büyük senfoni orkestraları ve klasik müzik bu müzikle yarışabilir. ölmez, öldürmeyiz.

(bkz: long live heavy metal)