birden gözlerin kararıyor. kimseyi duymuyor, kimseye duyuramıyorsun. kendini ifade edemiyorsun. anlatamıyorsun çaresizliğini. pişmanlıklarınla baş başa kalmış, ebedi yalnızlığın temelini atmışsın. gerçek şu ki geri dönüşün de yok. her hangi bir hissi de eylemleştiremiyorsun. ağlayamıyor, gülemiyor, gıdıklanamıyor, acı çekemiyor, sevemiyor, nefret edemiyorsun. çok garip değil mi? o kadar yaşıyorsun ama saniye bile sürmeyen bir olay sonrası bütün faaliyetlerini kaybediyor, kapalı bir kutuya tıkılıyorsun. hayat gerçekten çok acımasız.