sene 2020, bir sene öncesinde enteresan olaylar yaşamışım, o olaylardan sonra çöp kapağı devrilse 3-4 saniye hatları kopan bir insanım, tam o uğrakta sürekli ölümü düşünmeye başladım, kafamda bir düşünce: "doğmadan önce neysem öldükten sonra da o olacaksam eğer bütünüyle yok olacağım". tabi bu beni çıldırtıyor, yokluk denen mefhumu bilmiyoruz, ve zaten insanı da bilmediği korkutur, ben düşündükçe karnıma ağrılar giriyor ama meşgul olmadığım her an kafamda bu sorgulamalar geziyor. bu şekilde aylar geçti, nereden gördüm bilmiyorum kalp krizine dair bir his oluştu bende, sonraki günlerde sol göğsümde bir ağrı, yine günlerce sürdü ve beni delirtiyor, kilo da var, sigara ve alkol gırla, dedim "olum sen gidicisin heralde". belli bir zaman geçtikten sonra iki de bir çarpıntı hissetmeye başladım, kampüste yürürken dedim arkadaşa böyle böyle, a.ına kodumun öküzü demesin mi "valla kanka bizim orda da bi abi diyip duruyodu iki hafta sonra öldü adam" beni tripten tribe sokup çıkardı pezevenk, oradan sonra teşhisi koymuştum artık, gencecik yaşımda gün yüzü görmeden pisi pisine gidecektim, ama son bir umut üniversitenin aciline gittim anlattım durumu, bir kaç işlem yaptılar dediler "bir şeyin yok". normalde insan rahatlar ben iyice deliye döndüm diyorum demek ki kalbim belirti vermeden gidiyor, sinsi sinsi pusuya yatıp doğru zamanda anamı s.kicek. kaldığım aparttan eve gittiğim akşam ağrı ve çarpıntının üstüne sol kolumda uyuşma da eklendi, ve kalp çılgınlar gibi atıyor temelli uyuşuyor orası, nasıl bağırdığımı hatırlamıyorum gecenin dördünde domuz gibi böğürerek acile koydular beni, orada soktular ekg'ye, arkadan sakinleştiriciyi bastılar, sonra ise kafa mevlana, odamdaki duvara özlü özlü şiir bile yazdım.

daha da böyle bir şey yaşamadım, ama pandemi o bakımdan korkunçtu, sürekli ölümü düşündüğüm yürüdüğüm her yerde aklıma çılgınca düşüncelerin gark ettiği bir kaç ay daha geçirdim.

ha bir de bu mereti bir kaç defa teyzelerim de geçirmiş, sonradan öğrendim ki sülalece garip garip triplere giren manyaklardanmışız biz.