şaka maka ankarada hayat bitti. dün patlamadan sonra ilk kez kızılay meydana indim, artık ara sokakları kullanıyoruz zira. o dakıkada 100lerce kisinin karsıdan karsıya gectigi meydanda suan sayılı insanlar var. dısarıdayken babam aradı ve eve dönme sürecim olan "yarım" saatlik sürede 4 kere daha aradı. herkesin suratındaki tedirginlik farkedilmeyecek cinsten değil, herkes acele edip kızılaydan çıkmaya uğraşıyor. oturacak yer bulamadığımız cafeler boş. artık evlerde buluşmayı tercih ediyoruz. ankaray'a bindim herkes birbirini süzüyor "lan acaba" diye. herkes diken üstünde oturuyor koltuklarda. açıkçası ben de " hımm 5-6 kişi var bu kadar kişi için bomba patlatmazlar heralde" diye içimden geçirmedim değil. migrosa geldiğimde aldıklarımı poşetlerken kasiyer ve görevli arasındaki konuşmaya şahit oldum. adam evine gitmeye korkuyormuş kasiyer kadına anlatıyor, kasiyer de rahatlamaya çalışıyor adamı. sonra adam " gerçi kötülere bir şey olmaz hehe" diye işi şakaya vurmaya çalıştı ama tedirgin. kısacası dışarı çıkmaya mecbur olmayan herkes evinde, çıkanlarda bomba tedirginliğinle yaşıyor ankarada artık.