elif şafak'ın pek bilinmeyen ve sırf gündemde olmak için yazmadığı eserlerindendir. zaten onun eserlerini kendimce iki döneme ayırırım; popülerlik öncesi ve popülerlik sonrası.

bu ayrım benim kafamda baba ve piç ile başlar. ondan önceki eserleri çok daha güzeldir. fakat ne iskender'de ne siyah süt'te aradığımı bulamadım. firarperest ve şemspare'yi saymıyorum bile.

fakat pinhan... sıcacıktır, sizi kolunuzdan çekip romanın geçtiği tekkenin bahçesine ve nakş-ı nigar/akrep arif mahallesine götürür. romandaki tipler halkın çeşitli kesimlerindendir. daha çok gündelik hayatta karşınıza çıkmayacak kişiler. masalsı bir anlatımı vardır ancak bildiğimiz bir zamana hitap eder. dili çok ağır değildir, kelimeler tahmin edebileceğiniz türden.

roman karakterleri içerisinde anadolu mistizminden örneklere rastlarsınız. tasvirler canlıdır, karakter gözünüzde boş kalmaz. hatta sesi bile kulağınızda çınlayabilir.

karanfil yorgaki ve derviş pinhan'ın aşkı naif bir şekilde anlatılmıştır. kitap aslında eşcinsellikle beraber hermafroditliğe de değinir.

en sevdiğim söz " korktu. gidip de varamamaktan değil, varıp da dönüş yollarını kaybetmekten değil, dönüp de geride bıraktıklarını yerlerinde görememekten değil, bir kendini bulmaktan, bulduğundan korkmaktan korktu."