muhtemelen direnişin sadece park yüzünü ve hatta oranın da şarkı/türkü yönünü, sanatçıların gelip gidişini görerek olayın bir tür cihangir/nişantaşı eğlencesi olduğunu zannedip geri kalmamak adına destek verir gibi görünmüş, meselenin ülkeye hakim olan zorbalığa karşı olduğunu ve o zorbaların da kendisinin işvereni olduğunu fark edince el öpüp kendini affettirmeye koşmuştur.

kendisine çok da kızamıyorum zira ondan önce en özgürlükçü, en entelektüel benim diye şişinen ama genç insanlar sokak ortasında öldürülürken zengin muhitlerine dönüp bir de utanmadan direnişçiler hakkında atıp tutan bir dünya insandan kendisine sıranın gelmesi bir hayli sürer.