eşcinsel ilişkilerin en travmatik tarafı bu sanırım. toplumun ve kültürün bizim için önceden belirlediği bir ahlaki çerçeve yok. neyin doğru neyin yanlış olduğuna kendimiz karar vermek zorundayız, bir ahlak sistemini baştan inşa etmek demek bu, ve bence gerçekten kolay değil. halbuki heteroseksüel ilişkide neyin doğru neyin yanlış olduğu söylenmiştir ve heteroseksüeller o ahlaki çerçevenin dışına çıksalar bile göğüslerini gere gere "ben bu boku yedim" demezler. örneğin heteroseksüel bir kızın henüz sevgili bile olmadığı bir adamla yatmasını biz eşcinseller bile yadırgıyoruz. * halbuki eşcinseller için nefes almak kadar doğaldır bu. bir de tabi şu eşcinsellik gibi bize öğretilmiş en büyük tabuyu yıkınca geriye kalan tabuları ahlak çerçevemiz içinde tutmak kendimizle çelişiyormuş gibi görünmemize neden oluyor. ama insanların bebekliklerinden itibaren onlara öğretilmiş tabulardan, değerlerden,öğretilerden, fikirlerden vesairesinden vazgeçmesi o kadar kolay bir iş değil, en azından kırıntısı kalır. herkesten de bu gelişmeyi beklemek doğru olmaz. bazılarının zamana ihtiyacı vardır, bazılarının deneyime, bazılarının da hiç bir şeye ihtiyacı yoktur, kurduğu ahlak dünyasından memnundur.