başlangıcın ve bitişin olmadığı bir yerde, göklerin üzerinde, yerlerin dibindeyim. gözyaşlarına yakın, kahkahaların çok yanında, acıların azıcık gerisi mutluluğun tersi yönündeyim.


uzaklardan gelmiş bir peri, gökyüzüne uzanmış bir elim.ayaklarında gözleri olmayan, gözlerinde ışıklar sönmüş bir evim.


sevmek üzerine düşünedurmuşken, feridun abinin sözleriyle yanmış kül olmuş anka misali küllerimden doğmuş gibiyim. fakat farklı olan tek şey tecrübe sahibi olarak ilerlemeye devam etmem. ilermek derken nereye gittiğimi bildemeden ilerlemek… geziyorum tozuyorum gülüyorum bir robot olarak… sahte gülücükler fırlatıyorum, yakışıklı çocukları süzüyorum ,içimden laf atıyorum falan…

aşklara inanmış bir ruhun can çekişleri bunlar sanırım… çarmağa gerilmişimde her aşk bir çivi, birer birer çivileniyormuşum gibi… her aşk için bir bilek… her aşk için can çekiş… son kalan bileğim üzerine düşünüp son direniş üzerine yoğunlaşmışken, beklemediğim bir yerden yiyorum darbeyi… beklemediğim gözler, beklemediğim dokunuşlar üzerinden hançerleniyorum… feda edecek başka bileğimin kalmaması üzücümü sevindiricimi bilmezken kanlar içinde pozlar veriyorum makinelere…. kanlar içindeki bileklerimle gülümsüyorum, başımı kaldırıp birde böyle çekin diyorum… kanlarım akarken, akmıyormuş gibi yapıp annemi kandırmaya çalışıyorum… görmesin annem…


her çarmığa gerilen ulu sayılmıyor tabi… benim gibi varoş mahallelerde seyirci önüne çıkıp çöplük üstü muhabbetlere konu olanlar hayli fazla… fikirlerim hiç ölmezdi oysa, çünkü fikirler ölmezdi… keşke hayallerim ölmeseydide fikirlerim sonsuz boşlukta sönmüş bir yıldız olarak dolaşsaydı… başına buyruk, halden uzak… hayallerimi kurtarmak için bir umudum olsaydı başımı verseydim o umut için… anka kuşu olabilmişken uçamamak pek bir zor…. zincire vurulmuş kuşlar hüznün sembolleridir… sembol olmak istememiştim… sadece ben olmak istemiştim… sevmek istemiştim sadece… pervaneler gibi kor alevlerde dönmekte istememiştim… inandığım değerler yine çok uzaktalar, sessiz beni duymaktan kendilerini çevirmiş…