yıllardır duyarım;

"sen sevebilen bi insansın, gözlerinde bunu görüyorum.", "beni tanıyınca seveceğine eminim, biliyorum."... "seni seviyorum."...

ve ben de yıllarca; "ben sevebilen bir insan değilim.", "aşk, sevgi bana göre değil.", "gelir geçer ilişkilerime saygı duyduğun müddetçe güzel bir arkadaşlık kurabiliriz.", "ben de seni seviyorum demeye hazır değilim."

yıllarca, bencilim, bu yüzden sevemem diye düşünüyordum. bir başkasını kendim kadar sevmek mi? asla!

ben sevebilen bir insan değildim, benim doğamda yoktu bunlar. şimdi anlıyorum ki, aslında sorun benim yaradılışım değilmiş. o insanların, doğru insan olmayışıymış. ben de gerçekten sevebilen bir insan olabilirmişim, hem de tüm zorluklara rağmen. karşıma hakkında hiçbir soru işareti bırakmayacak bir insan çıkması yeterliymiş. işte ben o sevebilen insan oldum artık ve şimdi parlıyorum. herkesin gözünde elde edilmesi zor iki insan, birbirini buldu, hem de hiçbir zorluk çıkmadan, hayatlarımızı kolaylaştırmak, güzelleştirmek adına. artık her şey olması gerektiği gibi.

*