sait faik abasıyanık'ın bir öyküsü. çocukken abimin lise edebiyat kitabını aşırır evin bir köşesinde karıştırırdım. kısa bir pasajı alınmış olan son kuşlar ile orada tanışmıştım. öyle sade ve öyle güzeldi ki. bir ada resmi vardı, öykünün bulunduğu sayfada. martılar, yemyeşil ağaçlar, küçük bir tepecik ve kocaman bir denizin resmedildiği bir öykü. yıl sonunu iple çekmiştim. aklımca kitabı araklayarak o sayfayı kesip saklayacaktım. hayallerim suya düşmüştü çünkü abim kitapları bir alt sınıftaki komşumuza vermişti. ne çok üzülmüştüm. galiba o zaman sait faik'e de küsmüştüm. o gün bugündür.